Bieszczadzki Park Narodowy chroni najwyższe partie polskiej części Karpat Wschodnich. Wyróżniono w nim dwa piętra roślinno-klimatyczne – regiel dolny i połoniny. Blisko 80% obszaru BdPN zajmują naturalne lasy liściaste i mieszane. Obszary objęte ochroną ścisłą zajmują około 63% powierzchni.
Powyżej górnej granicy lasów od wysokości 1150–1250 m n.p.m. rozciąga się unikatowe i niespotykane nigdzie indziej w Polsce piętro wschodniokarpackich hal nazywanych połoninami. Prawie 90% tego obszaru podlega ochronie ścisłej. Rośnie tu szereg roślin rzadko lub w ogóle niespotykanych w innych polskich górach, takich jak: tojad bukowiński, fiołek dacki, ostrożeń wschodniokarpacki czy też pszeniec Herbicha. Wczesną wiosną wzdłuż cieków wodnych bardzo licznie zakwita śnieżyca wiosenna.
Wędrując po bieszczadzkich dolinach można nadal odnaleźć ślady dawnego osadnictwa – miedze i terasy pól, piwnice i zawalone studnie, podmurówki domów, przydrożne drzewa i zdziczałe sady, które należały do ludności wysiedlonej stąd w latach 1944–1947.
Na terenie BdPN istnieje kilkanaście ścieżek przyrodniczo-historycznych, które w większości prowadzą wzdłuż istniejących szlaków pieszych. Na szczególną uwagę zasługują ścieżki przyrodnicze „Bukowe Berdo”, „Połonina Caryńska”, a także „Połonina Wetlińska”. Dużą atrakcją dla turystów jest także schronisko „Chatka Puchatka”, mieszczące się na Połoninie Wetlińskiej, dokładnie na wysokości 1228 m n.p.m.
Zobacz wideo:
Zobacz na mapie:
Źródło informacji: Podkarpackie.Travel Źródło zdjęcia ilustracyjnego: pixabay.com / Creative Commons
You must be logged in to post a comment Login